σπαράγγια με φτερά

ΧΙΟΝΙ

(Σκοτάδι.)

Μιχαήλ:               Σσσσστ. Σσσσστ. Ησυχία. Είσαι εδώ; Δε σε νιώθω. Α, ναι, εδώ είσαι.

(Παύση. Ανάβει ένα σπίρτο, το κοιτάζει μέχρι να σβήσει. Σιωπή. Ανάβει άλλο σπίρτο. Σιωπή. Ανάβει ένα σπίρτο.)

Μιχαήλ: Μη φοβάσαι. Κοίτα! Χιόνι! Χιόνι, χιόνι. (ανάβει ένα σπίρτο) Σίγουρα χιόνι. Θα μείνουμε εδώ. Μπορεί να γίνει θύελλα, να κυλήσουν χιονοστιβάδες και να θαφτούμε. Η φωνή δεν διαπερνά τον πάγο. Όποιος έχει σπαράγγια στο κεφάλι του δε μιλάει όταν φοβάται. Κι αν οι διασώστες βρεθούν δίπλα μας, δε θα μιλούσα. Θα ήθελα πολύ να ουρλιάξω. Η φωνή μέσα στο κεφάλι μου με τυραννάει, με τραντάζει τόσο, που μπορεί να θρυμματίσει όλους τους πάγους: «Εδώ είμαι, ακούτε; εδώ!», όμως την πνίγουν τα σπαράγγια. Τα κορδονάκια που διασταυρώνονται λάθος και μπερδεύουν τα μηνύματα. Το μέσα μου και το έξω. Μπερδεύονται. Συμβαίνει και σε σένα. Σε συνθήκες άγχους και περίπλοκων δεδομένων. (ανάβει ένα σπίρτο) Καταλαβαίνεις; (μόλις σβήσει το σπίρτο) Μου αρέσει που δε μιλάς. (γελάει) Η άκρη της μύτης σου τρεμοπαίζει συνέχεια. Αυτό δείχνει ότι ακούς. (ανάβει ένα σπίρτο) Είναι ροζ, είναι πολύ αστεία. Ούτε τρίγωνο, ούτε στρογγυλό, σαν τοσοδούλα καρδιά. Την έχεις δει ποτέ; Χρίτσι-χρίτσι-χρίτσι, (γελάει)μυρίζει τα πάντα. Πώς μυρίζει το χιόνι, πες μου; Πρέπει να μυρίζει άσπρο και απαλό. Και δροσερό. Μπορείς να πιεις χιόνι όταν τελειώνει το νερό. Σε λίγα χρόνια θα λιώσει ο Βόρειος Πόλος, θα πίνουμε τον πάγο. Το κεφάλι του πλανήτη ταξιδεύει προς την κοιλιά και λιώνει. Η Γη θα μικρύνει.